Kind, ik mis je zo!

En dan is het Grote Vakantie. En heb je misschien die lange 6 weken in tweeën gehakt. Heel eerlijk allemaal, maar je gaat ze natuurlijk wel missen, die kinderen. Hoe ga je daarmee om? Want het zou namelijk best eens kunnen dat zij joú helemaal niet zo erg missen. En het veel te druk hebben met heerlijk vakantievieren. Dan ga je ze dus niet lastigvallen met jouw gemis, toch?

In dagblad Trouw van 22 juni jl. schreef Iris Pronk er het volgende stukje over:

Hoe houd je contact met je kind als hij op vakantie is met je ex
Iris Pronk − 22/06/11, 09:03

Mam, mag ik jouw hoofdlamp lenen, vraagt een achtjarige jongen. Hij is al dagen met zijn paklijst bezig: slaapzak, nieuwe zwembroek, zijn Nintendo DS. Nog even en hij gaat op vakantie met zijn vader. Dat wordt leuk: ze gaan kamperen, fikkies stoken, kanoën en klimmen. Mannendingen doen.

Zijn moeder gunt hem die vakantie met haar ex, en haar hoofdlamp mag natuurlijk mee. Maar zelf kijkt ze niet naar de zomer uit. Langer dan vier dagen heeft ze de jongen nooit hoeven missen. Nu heeft ze drie zoonloze weken voor de boeg. Hoe komt ze die door?

Met een stapel romans, een actieplan 'kasten opruimen', een sauna-avondje, een weekend wandelen met een vriendin. Die zullen, zo verwacht ze, haar gemis grotendeels dempen. Daarnaast wil ze geregeld contact met haar zoon: een belletje om de dag, een sms'je uit kano of tent.

Maar haar ex voelt niks voor zo'n vaste deal. 'Als die jongen wil bellen, dan mag dat natuurlijk', zegt hij. Verder wil hij een vakantie zonder verplichtingen, óók omwille van hun zoon. 'Hijg 'm toch niet zo in z'n nek', adviseert hij zijn ex-vrouw. 'Zo bezorg je hem nog een schuldgevoel.'

Nou is zij dus boos, want hoeveel moeite kost zo'n telefoontje nou? Is zo'n belafspraak niet volstrekt normaal?

Nou nee, zegt Petra Vollinga, gescheiden moeder van twee zonen en auteur van 'Het grote co-ouder doeboek'. Er bestaan geen standaardafspraken of communicatieschema's voor vakanties na een scheiding. Sommige exen vinden het normaal om wekenlang te kamperen op dezelfde camping. Anderen regelen een overdracht in een Franse chambre-d'hôte, bij een glaasje wijn. De een heeft tijdens de vakanties een hotline met zijn ex, de ander belt alleen bij een gebroken been. Alles kan, zolang die ene co-ouderregel maar wordt nageleefd: handel in het belang van je kind.

En juist dát ontbreekt in het verhaal van deze moeder, zegt Vollinga. "Zo te horen draait het om háár verdriet. Ik snap wel dat ze haar zoon gaat missen, hoor, drie weken zijn lang. Maar dat is, aardig gezegd, pech voor haar."

Want misschien mist deze jongen háár niet of nauwelijks, verliest hij zich volledig in de vader-zoontrip. Voor hem is dat prima, toch? "Deze moeder kan beter luchtig doen. Wens je zoon gewoon veel plezier."

Heeft de jongen wel heimwee, dan is frequent contact met zijn moeder ook niet per se goed. "Sommige kinderen gaan je juist meer missen als je vaak belt", waarschuwt Vollinga. Om die reden is ze ook geen fan van anti-misboekjes, vol foto's van de achtergebleven ouder, de planten en de poes. "Daarmee maak je het zo zwaar voor je kind."

Haar advies aan de twee ouders: spreek eventueel af om eens per week te bellen. "Dat is voor die vader nog wel te doen." En geef de jongen daarnaast de vrijheid om te bellen zo vaak óf zo weinig als hij wil.

Eerste reacties

En toen ging Het Grote co-Ouder (doe)Boek de Grote Wereld in. Naar mensen die ik zelf niet ken. Naar mensen waar dat hele boek voor bedoeld is. Blij word ik van de eerste reacties. Blij dat ze er iets aan hebben: Dit is een vrolijk, serieus en vooral praktisch boek, dat je gewoon in huis MOET hebben als (aanstaande) co-ouder! staat er als review op bol.com. Ik zweer je, ik ken diegene niet. Op Twitter krijg ik lieve reacties van wederom totaal onbekenden als:
Ik heb heel hard gelachen en heel hard gehuild bij het co-ouder doe boek, geweldig.
Wat herkenbaar!!! ik heb er heel veel aan en mijn ex heeft er ook 1 gekregen!
Net het Grote co-Ouder (doe)Boek in een ruk uitgelezen. Wat een goed boek, DANK.
Afijn. Zo dus. Heel fijn. Nog fijner als ze alle tips en adviezen ter harte nemen en het goed doen samen: die co-ouders. Want daar worden al die scheidingskinderen dan weer heel blij van.