Niet voor niks

Regelmatig komt er een hartverscheurende mail bij me binnen. Vrouwen (tot nu toe nog geen man) die net te horen hebben gekregen dat hun huwelijk erop zit. Midden in alle ellende schrijven ze de situatie van zich af aan mij. En ik voel me zeer vereerd. Vooral omdat alle mails één ding gemeen hebben, de schrijvers zijn blij met Het Grote co-Ouder (doe)Boek. Stuk voor stuk leggen ze uit wat ze eraan hebben en dat ontroert me. Iemand schreef dat zowel zij als haar soon-to-be-ex-man er zoveel troost en energie uit hadden gehaald. Een ander meldde dat ze het pakte als ze 'er helemaal doorheen zat'. Omdat de columns haar deden beseffen dat ze niet alleen was. Dat is fijn. Daar is het allemaal precies voor bedoeld. Het allerfijnste komt nog. Alle mails zijn namelijk doordrenkt van liefde. Liefde voor de kinderen. Laat niemand mij vertellen dat mensen met kinderen te makkelijk uit elkaar gaan tegenwoordig. Onzin. Dat is namelijk verschrikkelijk om te doen. En als het dan toch onvermijdelijk is, dan willen de mailers er in ieder geval alles aan doen om het voor diezelfde kinderen zo dragelijk mogelijk te maken. Terecht. Maar toch.. Hulde aan alle co-ouders die zo hun stinkende best doen.