Recensie op Opvoedadvies.nl

Het grote co-ouder doe boek, Petra Vollinga, Kosmosuitgevers


Per jaar krijgen zo'n 70.000 kinderen te horen dat hun ouders gaan scheiden. Een groeiend percentage van deze ouders (zo'n 20%) besluit na de scheiding de zorg voor de kinderen te delen, of te wel te kiezen voor co-ouderschap. 'Het grote co-ouder doe boek' is bedoeld voor deze ouders (en ook een beetje voor hun kinderen). Het geeft handvaten, tips en opdrachten om ouders te helpen hun weg te vinden in het opnieuw vormgeven van hun ouderschap.

Hierbij komt één belangrijke boodschap steeds weer naar voren: "Plaats het belang van de kinderen voorop." Zoals gesteld wordt in de 10 geboden van het co-ouderschap achterin het boek: "Gij zult uw ego regelmatig parkeren. Het gaat nu even niet om jou."
Met een flinke dosis relativeringsvermogen (de schrijfster spreekt uit eigen ervaring) en humor worden verschillende kanten van co-ouderschap belicht. Besproken wordt hoe je vertelt over de scheiding, hoe je rust en regelmaat bewaart, hoe je de zorg eerlijk verdeelt, hoe je alle praktische zaken kunt benaderen en vooral hoe je met elkaar in gesprek blijft. Naast de duidelijke boodschap dat het belang van de kinderen steeds voorop moet staan, wordt ook steeds benadrukt dat co-ouderschap vraagt om inzet, flexibiliteit en de bereidheid veel te overleggen en plannen.

Naast de ervaringen en adviezen van de schrijfster zelf komen ook een aantal deskundigen aan het woord waaronder een kindertherapeut, kinderrechter, scheidingsonderzoeker, kindercoach, mediator, een stiefouder maar ook één van de eerste kinderen die opgroeide binnen een co-ouderschap.
Het boek is vrolijk uitgevoerd en een echt doe-boek met een kwartet, waardebonnen, vakantieplanner, een co-ouderinterview en koelkast-lijstjes voor belangrijke afspraken. Het boek sluit af met een korte samenvatting.

Dit boek zal ouders die na een scheiding kiezen voor co-ouderschap helpen relativeren en haalbare eisen stellen. Het leert ouders niet over alles de strijd aan te gaan en de andere ouder zijn/haar eigen aanpak te gunnen. Zoals de schrijfster aangeeft: "Je moet soms even een stapje opzij doen. Om je kinderen er door te laten." In het belang van het kind, maar ook omdat je daar als ouder zelf uiteindelijk ook gelukkiger van wordt.

Recensie in het Parool 15 september 2011

Het grote co-ouder doe boek

heeft veel concrete tips voor ouders die gaan scheiden. De toon is luchtig, zonder dat die irritant wordt. Zo schrijft Vollinga over de drie r-en van het co-ouderschap: rompslomp, regelen en rijden. En de kunst van het goed co-ouderen: Bijt Op je Lip (BOL), Slik Maar Door (SMD) en Laat Toch Gaan (LTG). Zo kunnen denken helpt de lieve vrede bewaren. De schrijver laat alle mogelijke (ervarings)deskundigen aan het woord en strooit met weetjes. Eentje: de koopkracht van mannen gaat er na een echtscheiding gemiddeld 7 procent op vooruit, vrouwen verliezen gemiddeld 23 procent aan koopkracht.

Marieke Monden
Petra Vollinga:
Het grote co-ouder doe boek
Kosmos, €22,95

Niet voor niks

Regelmatig komt er een hartverscheurende mail bij me binnen. Vrouwen (tot nu toe nog geen man) die net te horen hebben gekregen dat hun huwelijk erop zit. Midden in alle ellende schrijven ze de situatie van zich af aan mij. En ik voel me zeer vereerd. Vooral omdat alle mails één ding gemeen hebben, de schrijvers zijn blij met Het Grote co-Ouder (doe)Boek. Stuk voor stuk leggen ze uit wat ze eraan hebben en dat ontroert me. Iemand schreef dat zowel zij als haar soon-to-be-ex-man er zoveel troost en energie uit hadden gehaald. Een ander meldde dat ze het pakte als ze 'er helemaal doorheen zat'. Omdat de columns haar deden beseffen dat ze niet alleen was. Dat is fijn. Daar is het allemaal precies voor bedoeld. Het allerfijnste komt nog. Alle mails zijn namelijk doordrenkt van liefde. Liefde voor de kinderen. Laat niemand mij vertellen dat mensen met kinderen te makkelijk uit elkaar gaan tegenwoordig. Onzin. Dat is namelijk verschrikkelijk om te doen. En als het dan toch onvermijdelijk is, dan willen de mailers er in ieder geval alles aan doen om het voor diezelfde kinderen zo dragelijk mogelijk te maken. Terecht. Maar toch.. Hulde aan alle co-ouders die zo hun stinkende best doen.

Kind, ik mis je zo!

En dan is het Grote Vakantie. En heb je misschien die lange 6 weken in tweeën gehakt. Heel eerlijk allemaal, maar je gaat ze natuurlijk wel missen, die kinderen. Hoe ga je daarmee om? Want het zou namelijk best eens kunnen dat zij joú helemaal niet zo erg missen. En het veel te druk hebben met heerlijk vakantievieren. Dan ga je ze dus niet lastigvallen met jouw gemis, toch?

In dagblad Trouw van 22 juni jl. schreef Iris Pronk er het volgende stukje over:

Hoe houd je contact met je kind als hij op vakantie is met je ex
Iris Pronk − 22/06/11, 09:03

Mam, mag ik jouw hoofdlamp lenen, vraagt een achtjarige jongen. Hij is al dagen met zijn paklijst bezig: slaapzak, nieuwe zwembroek, zijn Nintendo DS. Nog even en hij gaat op vakantie met zijn vader. Dat wordt leuk: ze gaan kamperen, fikkies stoken, kanoën en klimmen. Mannendingen doen.

Zijn moeder gunt hem die vakantie met haar ex, en haar hoofdlamp mag natuurlijk mee. Maar zelf kijkt ze niet naar de zomer uit. Langer dan vier dagen heeft ze de jongen nooit hoeven missen. Nu heeft ze drie zoonloze weken voor de boeg. Hoe komt ze die door?

Met een stapel romans, een actieplan 'kasten opruimen', een sauna-avondje, een weekend wandelen met een vriendin. Die zullen, zo verwacht ze, haar gemis grotendeels dempen. Daarnaast wil ze geregeld contact met haar zoon: een belletje om de dag, een sms'je uit kano of tent.

Maar haar ex voelt niks voor zo'n vaste deal. 'Als die jongen wil bellen, dan mag dat natuurlijk', zegt hij. Verder wil hij een vakantie zonder verplichtingen, óók omwille van hun zoon. 'Hijg 'm toch niet zo in z'n nek', adviseert hij zijn ex-vrouw. 'Zo bezorg je hem nog een schuldgevoel.'

Nou is zij dus boos, want hoeveel moeite kost zo'n telefoontje nou? Is zo'n belafspraak niet volstrekt normaal?

Nou nee, zegt Petra Vollinga, gescheiden moeder van twee zonen en auteur van 'Het grote co-ouder doeboek'. Er bestaan geen standaardafspraken of communicatieschema's voor vakanties na een scheiding. Sommige exen vinden het normaal om wekenlang te kamperen op dezelfde camping. Anderen regelen een overdracht in een Franse chambre-d'hôte, bij een glaasje wijn. De een heeft tijdens de vakanties een hotline met zijn ex, de ander belt alleen bij een gebroken been. Alles kan, zolang die ene co-ouderregel maar wordt nageleefd: handel in het belang van je kind.

En juist dát ontbreekt in het verhaal van deze moeder, zegt Vollinga. "Zo te horen draait het om háár verdriet. Ik snap wel dat ze haar zoon gaat missen, hoor, drie weken zijn lang. Maar dat is, aardig gezegd, pech voor haar."

Want misschien mist deze jongen háár niet of nauwelijks, verliest hij zich volledig in de vader-zoontrip. Voor hem is dat prima, toch? "Deze moeder kan beter luchtig doen. Wens je zoon gewoon veel plezier."

Heeft de jongen wel heimwee, dan is frequent contact met zijn moeder ook niet per se goed. "Sommige kinderen gaan je juist meer missen als je vaak belt", waarschuwt Vollinga. Om die reden is ze ook geen fan van anti-misboekjes, vol foto's van de achtergebleven ouder, de planten en de poes. "Daarmee maak je het zo zwaar voor je kind."

Haar advies aan de twee ouders: spreek eventueel af om eens per week te bellen. "Dat is voor die vader nog wel te doen." En geef de jongen daarnaast de vrijheid om te bellen zo vaak óf zo weinig als hij wil.

Eerste reacties

En toen ging Het Grote co-Ouder (doe)Boek de Grote Wereld in. Naar mensen die ik zelf niet ken. Naar mensen waar dat hele boek voor bedoeld is. Blij word ik van de eerste reacties. Blij dat ze er iets aan hebben: Dit is een vrolijk, serieus en vooral praktisch boek, dat je gewoon in huis MOET hebben als (aanstaande) co-ouder! staat er als review op bol.com. Ik zweer je, ik ken diegene niet. Op Twitter krijg ik lieve reacties van wederom totaal onbekenden als:
Ik heb heel hard gelachen en heel hard gehuild bij het co-ouder doe boek, geweldig.
Wat herkenbaar!!! ik heb er heel veel aan en mijn ex heeft er ook 1 gekregen!
Net het Grote co-Ouder (doe)Boek in een ruk uitgelezen. Wat een goed boek, DANK.
Afijn. Zo dus. Heel fijn. Nog fijner als ze alle tips en adviezen ter harte nemen en het goed doen samen: die co-ouders. Want daar worden al die scheidingskinderen dan weer heel blij van.

Boekpresentatie in Ballenbak

Vandaag is een Grote Dag voor Het Grote co-Ouder (doe)Boek: de boekpresentatie. In de grootste ballenbak van Amsterdam. Het boek mag vanaf vandaag de wijde wereld in, zodat zoveel mogelijk co-ouders of wannabe co-ouders er wat aan hebben. Ik word blij van de gedachte dat al die goedbedoelende, worstelende ouders nu in een boek kunnen kijken, waar ze meteen zien dat ze niet de enige zijn. Een boek waar ze van kunnen leren, waar ze misschien af en toe een traan om laten (ook heel gezond) en op zijn tijd even om moeten lachen. Maar waar ik vooral erg blij van word, is de gedachte dat ze ermee aan het werk gaan. Het idee dat er morgen misschien een vader is die naar de brievenbus loopt en daar een kaart vindt. Een kaart uit HGCODB met daarop: "Ik vind jou zo'n goede vader, omdat... je zoveel van onze kinderen houdt. Dat maakt me blij en rustig als ze bij jou zijn. Liefs, de moeder van je kinderen." Hm, zelf ook maar even postzegels kopen.

Aan de andere kant

De rollen zijn omgedraaid de laatste tijd. Sinds de persberichten (inclusief mooie roze bril) zijn verstuurd, word ik gebeld door journalisten en redacteuren. Wat grappig. Normaal ben ik zelf degene die vraagt wanneer het schikt dat ik bel voor een telefonisch interview. Die de vragen stelt, zit mee te typen en het resultaat daarna voor publicatie nog even laat lezen. Wat een luxe ook wel. Dat ik alle ruimte krijg voor de boodschap. Ouders moeten beter leren scheiden voor hun kinderen. Dat vind ik echt. Laat die relatieshit (excusez le mot) niét in de weg komen van het ouderschap. Ouders blijf je namelijk altijd, geliefden niet per se. Zet om die knop en denk in moeilijke tijden: wat is goed voor mijn kind(eren)? That says it all.

Knop om

Vakanties. Ook zoiets. In een co-oudergezin worden die verdeeld. Eerlijk over twee ouders. Zo kan het dus voorkomen dat je halverwege de zomervakantie, na drie weken heerlijk bovenop elkaar gezeten te hebben, in je eentje 1100 kilometer naar huis jakkert, terwijl je het idee hebt dat je hart op de gezellige camping in Frankrijk is achtergebleven. Want je kinderen zitten nog daar en 'jouw' deel van de vakantie zit erop. Als je iets moet leren als co-ouder is het wel 'Knop Om'. Schakelen tussen jouw eigen leven zonder kinderen en het leven met een Nieuw Gezin. Hoe beter je de knop om kunt zetten, hoe fijner je leven wordt. Omdat niemand er iets aan heeft als jij de tijd dat ze niet bij jou zijn, eenzaam en verdrietig aan de keukentafel zit te kniezen. Die kun je dus beter goed benutten. Door te werken, je vrienden te zien, te sporten of een boek te lezen. Whatever. Maar leer ervan te genieten zonder schuldgevoel, want het is nou eenmaal zoals het is. En geloof me, je kinderen hebben liever een ouder die ook alléén gelukkig is, dan eentje waarvan ze het idee hebben dat die eenzaam is als zij er niet zijn. Hebben ze nóg iets om zich druk over te maken...

It takes 2 to co

Tsja, het is een grote Open Deur, maar co-ouderen gaat dus niet in je eentje. Daar heb je twee mensen voor nodig. Twee ouders die het allerbeste met hun kinderen voor hebben, die er tijd en aandacht in willen stoppen en die zich boven alles de ouders van hun kind(eren) blijven voelen. Want dat staat als een paal boven water voor een goed stel co-ouders: wij willen niet meer door het leven als stel, maar we blijven altijd de vader en moeder van ons kroost. Dat is een uitgangsunt waar je soms best even van zal moeten slikken. Als je elkaar vlak na de scheiding niet kunt luchten of zien bijvoorbeeld. Als je tien jaar verder bent en nog steeds met je ex moet overleggen. Als je wilt emigreren of een half jaar met je kinderen op reis, lekker hippie met een camper. Dat kan dus niet. Omdat je geen standaard gezin meer bent. Dat dat ook voordelen met zich meebrengt, zie je pas na een tijdje. Daarvoor moeten eerst de scherpe kantjes eraf.

Beetje laat

Beetje laat voor een Making Of is het wel. Het is nu namelijk 12 januari 2011 en het meeste werk zit er al op. Voor mij dan. Want Het Manuscript (ja dat is wel een extra hoofdlettertje waard dacht ik zo) ligt bij de ontwerpers. Het is dus al out of my hands. Maar omdat een site niet leuk is met alleen een aankondiging, zal ik er toch alles aan doen om je alvast wat wijzer te maken op het Pad der co-Ouders. Best een lastig pad soms. Dat je vanaf nu gelukkig niet meer helemaal alleen (nou ja, met je ex) hoeft af te lopen. Je bent namelijk niet de enige. Verrassing! Elk jaar komen er 12.500 stellen bij die gaan co-ouderen. In totaal dus 25.000 nieuwe vaders en moeders die het wiel moeten uitvinden. Vandaar dus dit boek. Dat gaat helpen.