Loyaliteit. Het schijnt bij kinderen automatisch tot in alle vezels van hun botten te zitten. Daar kunnen wij als volwassenen nog wat van leren, want hoe loyaal ben je als je na een jarenlang samenzijn samen kinderen krijgt en dan uit elkaar gaat? Zoals ik. Niet loyaal meer aan je ex in ieder geval. Dat wil zeggen niet meer blind loyaal. En hoe zit het eigenlijk met de loyaliteit van ouders naar hun kinderen toe? Royaal-met-een-R, dat zijn we dan vaak weer wel na een scheiding. Als je goed wil co-ouderen is het wel een vereiste dat je loyaal bent. Naar de vader/moeder van je kinderen, naar je kinderen en o ja, naar je nieuwe partner als je die hebt. Dat klinkt als een drievoudige spagaat. En dat is het ook.
Ik wil hier dan ook graag van de gelegenheid gebruik maken voor een nieuw begrip: Prioliteit. Of Loyoriteit, dat mag ook. Het wil zeggen dat je een rangorde aanbrengt in je loyaliteit. Wat komt er op 1, wat op 2, wat op 3?
Het meest loyaal ben je dan natuurlijk naar je kinderen. Op 1. Wat hebben ze nodig? Wat is goed voor ze? Vaak weet je diep in je hart best dat je iets over je ex zegt dat nét een beetje in het schemergebied zit. “Heeft pappa je tas met boeken nog niet gebracht? Maar dat doe ik toch ook altijd ’s ochtends?” Dat komt me meteen op een (terecht): “Ja mam, maar pappa staat altijd héél vroeg op met mij, dus daar loopt die dan weer voor in.” Of ze scores bijhouden. Niet doen dus. Loyaal zijn naar je kinderen, betekent automatisch loyaal zijn aan je ex (in woord en beeld naar je kroost in ieder geval). Zitten we nog steeds in 1.
Verder is het mooi als er ook echt nog wat loyaliteit over is na je scheiding. Je blijft tenslotte toch ‘de ouders van’ en hoe meer je kinderen voelen dat je dat nog een soort van samen doet, hoe fijner het voor ze is. Dus als de situatie andersom is en jullie tegen elkaar uitgespeeld worden: “Pappa is veel strenger dan jij!” dan zeg je niet: “Wat stom, blijf maar lekker hier,” maar iets als: “Is dat zo? En waarom denk je dat dat is?” Op dat moment ben je loyaal aan je ex, wat je kind uiteindelijk ten goede komt. Functioneel loyaal zou ik willen zeggen. Valt dan dus technisch ook nog steeds onder 1.
Blijft over: de nieuwe partner. Waar blijft die in godsnaam nog in dit verhaal? Ik zou zeggen op een flexibele 2. Wil je graag romantisch uit eten, maar is er een kind ziek? Dan gaat nummer 1 in werking (je kind). Maar wil je ex een kinderavond ruilen, terwijl jij en je nieuwe schatje romantisch uit eten gaan, kun je ook best eens openlijk voor hem/haar kiezen. Daarmee staat je ex op dat moment dus op 3. Dat je nieuwe lief dan uit zichzelf zegt: ‘schat, ruil lekker, dan gaan we toch een andere keer uit eten? Ik bak wel pannenkoeken.’ Ja, die heb je ook. Daar is geen nummer voor, dat heet liefde.
