Back to school
Het is zover. Onze oudste gaat de Grote Wijde Wereld in. Naar de middelbare school, om precies te zijn. Al ver voor de zomervakantie moesten er dingen geregeld worden: “Mam, ik wil met jou naar de schoolcampus voor nieuwe spulletjes en van pappa krijg ik de boeken, die we ook samen gaan kaften.” Kijk, het kan maar duidelijk zijn.
Zes was het mannetje toen zijn ouders uit elkaar gingen en aan het co-ouderschap begonnen. Toen werd alles voor hem geregeld: wanneer hij bij wie was, hoe de vakanties verdeeld werden en wat er met z’n spulletjes moest gebeuren. Maar al gauw voelde hij zich zelf medeverantwoordelijk voor met name dat laatste. Nintendo’s, sportspullen en later zijn dierbare laptop. Hij weet precies wat wanneer waar moet zijn. Ik vind het knap. Ook zijn jongere broertje (inmiddels 8) denkt zelf aan zijn gymspullen, zijn gitaar en z’n tennisracket. Nou ja, meestal dan.
Na vijf jaar co-ouderen loopt dat eigenlijk allemaal zo soepel als je in die situatie maar kunt hopen. Maar nu de echte wereld zich aandient, in de vorm van een middelbare school in de grote stad, gaat er nogal wat veranderen in onze vorm. Overal lezen we namelijk dat oudere kinderen dan beter af zijn bij een week op-week af regeling. Vanwege al dat gezeul met die stapels boeken en dat kan ik me heel goed voorstellen. Zoonlief vindt het vooral allemaal heel geweldig en spannend. “Lijkt me wel lekker rustig een week bij jou en dan een week bij pappa,” stelt hij nuchter vast. “Hoewel, pappa woont dichter bij de bus. Misschien wil ik wel doordeweeks bij hem en in het weekend bij jou..” Mjah. Dat zal voor het werkende leven van zijn vader niet helemaal de juiste invulling zijn, dat snapt ‘ie zelf ook wel. Kleine broer is ‘in’ voor het idee, hoewel die zelf eerst nog hoopvol oppert dat hij dan de week dat zijn broer bij pappa is bij mij woont en andersom. “Hoef ik hem nooit meer te zien,” verklaart hij. Tot zover de broederliefde bij ons thuis. Ook dat gaat werktechnisch niet helemaal lekker lopen, dus gaan we week op-week af proberen.
Ik haal diep adem. Want ik weet nu al wie het daar af en toe moeilijk mee zullen hebben. Niet de mannetjes. Die hebben een schier grenzeloos flexibele en gezond opportunistische levenshouding gekweekt de afgelopen jaren. Nee, wie er af en toe iets weg gaan slikken zijn hun vader en moeder. Los van het feit dat ze in de kinderloze week lekker hard kunnen werken, vrienden kunnen zien en met hun nieuwe partners leuke dingen kunnen doen, blijft een week zonder ventjes wel een hele lange week. En dat went nooit.
