Het co-ouderschap heeft ook zo zijn voordelen. Het heeft even geduurd voordat ik het zo kon zien, maar het is wél waar. Neem bijvoorbeeld uitslapen. Ik begrijp dat het een gevoelig onderwerp is, daar het grootste deel van de mensen dat zich heeft gemeend te moeten voortplanten geen idee meer heeft wat dat ook alweer was, uitslapen. Dat is wat je doet als je je ’s ochtends nog drie keer omdraait, omdat er niemand wacht op een boterham, een lift naar school, een schoon T-shirt ‘nee, niet die, die rooie met die ster!’ Er galmt niemand door het huis dat ‘ie zijn Nintendo kwijt is. Er zijn geen ruzies over wiens beurt het is in de badkamer en de TV staat niet op Nickeletix.
Er zijn ook geen slaperige, dikke-armpjes-knuffels van Kleine Man en geen zelfverzonnen liedjes van Grote Man, maar dat terzijde.
Drie ochtenden in de week wordt mijn offspring wakker in hun bedjes-bij-pappa. Aangezien ik een Vrije Jongen ben, geniet ik stiekem elke donderdagochtend van mijn uitslaapochtend. Op zaterdag en zondag kan ik weliswaar ook vaak blijven liggen, maar dat doet zo’n groot deel van de mensheid of in ieder geval een poging daartoe, dat dat een stuk minder bijzonder is. Het is juist dat clandestiene dat het zo lekker maakt. Vaak ben ik trouwens uit gewoonte om half acht klaarwakker, maar dat doet er niet toe. In de wetenschap dat mijn vriendinnen op dat moment alle zeilen bijzetten om alles en iedereen enigszins gevoed en aangekleed de deur uit te krijgen, ga ik nog eens op mijn lievelingszij liggen. De linker voor wie het iets interesseert.
Om half negen hou ik het meestal niet meer vol. Ik pak koffie en de krant en ga eens uitgebreid in bad. Gewoon. Omdat het kan. En dan nog zit ik gewoon om negen uur ‘op mijn werk’. Wat een luxe…
