Co-moeder. Het klinkt alsof er ook nog ergens een échte moeder rondloopt, die even uit beeld is. En voor bijna de helft van de week is dat voor mijn Mannetjes ook zo. Dat ik uit beeld ben. Want dan zijn ze bij hun Co-vader, ook leuk. Co-ouderschap. Ik ben de eerste om het toe te geven: zo had ik het ooit niet bedacht. Toen ik ritueel de pil door de WC spoelde om aan een gezin te beginnen, zag ik ons natuurlijk altijd stralend en vrolijk, in schone kleertjes picknicken op het strand. Het kwam het niet in me op dat ik ooit helemaal alleen wakker zou worden op de ochtend dat Kleine Man 5 werd. Omdat het niet mijn ochtend was. Of dat ik Ex, Grote en Kleine Man met tranen in mijn ogen zou uitzwaaien, omdat ze voor het eerst zonder mij op vakantie gingen. Maar alles went. Een beetje. De dagen dat ze niet bij mij zijn, kan ik zo lang doorwerken als ik wil. Laat eten. Zomaar met mijn Lief naar de film. Op de dagen dat ze wél bij mij zijn, bak ik cake met Kleine Man en kijk ik verstrengeld met Grote Man op de bank naar The Simpsons. Quality time, zoals dat heet. Al is de situatie voor iedereen inmiddels wel zo gewoon, dat zij zelf gewoon lekker doorgaan met ruziemaken en vechten in welk huis ze ook zijn. En dat is maar goed ook. De pijn komt op onverwachte momenten en overvalt me soms nog steeds. Als ik van een vriendin hoor dat Kleine Man bij haar heeft gespeeld en heel hard is gevallen. En dat ik dat dus een paar dagen later pas hoor. Als Grote Man verdrietig is, omdat zijn verfspullen in het andere huis liggen en hij juist nú verder wil werken aan zijn nieuwe schip. Als ze hun pappa missen, maar dat dapper voor me verborgen probeert te houden. Dat steekt. En schuurt. En schrijnt. Gelukkig zijn er ook de: “wij hebben lekker twee huizen,” uitspraken. Twee keer Sinterklaas, twee keer op vakantie, twee keer rapportgeld. En, als ik heel eerlijk ben, misschien ook wel twee keer zoveel échte aandacht. Dat is dan weer mooi meegenomen. Wie zal het zeggen? Het enige wat ik zeker weet is dat deze twee kinderen in twee huizen dubbel welkom zijn. Dat er dubbel van ze gehouden wordt. En dat is iets dat niet alle kinderen uit ‘hele’ gezinnen kunnen zeggen. Daar klamp ik me dan maar aan vast, aan die gedachte. Maar wat gaan ze zeggen als ze 30 zijn en zelf een kind krijgen? Vinden ze dan dat ik het goed gedaan heb. Of juist helemaal niet? Gelukkig duurt dat nog even en kan ik nu nog volop aan de bak met de logistiek. Waar zijn die @!#%$& gymspullen nou weer?
